sexta-feira, 24 de abril de 2009

Dia Aberto / ATVIRŲ DURŲ DIENA.




Cumprindo uma tradição já habitual em Vilnius, no passado dia 22 de Abril, a Embaixada de Portugal esteve aberta a cidadãos lituanos. Cerca de 25 pessoas visitaram-nos, tendo tido a oportunidade de ver a exposição sobre a calçada Portuguesa e assistir a uma apresentação do país feita pelo Sr. Embaixador João Silva Leitão e por Nuno Guimarães.
Laikydamasi Vilniuje jau įprastos tradicijos, balandžio 22 d. Portugalijos ambasada atvėrė duris Lietuvos piliečiams. Mus aplankė 25 svečiai, kurie turėjo galimybę apžirėti parodą apie portugališką grindinį bei sudalyvauti šalies pristatyme, kurį surengė Ambasadorius p. João Silva Leitão ir Nuno Guimarães

"O Mundo a seus pés" / “Pasaulis po tavo kojomis”





A exposição sobre calçada Portuguesa, da autoria de Leila Sujeta, intitulada “o mundo a seus pés”, estará aberta ao público até ao próximo dia 22 de Maio.
Fica desde já aqui o nosso convite! Apareça na nossa Embaixada para conhecer esta belíssima arte da cultura tradicional Portuguesa.

Paroda apie portugališką grindinį „Pasaulis po tavo kojomis", kurios autorė Leila Sujeta, veiks iki gegužės 22 d. Kviečiame apsilankyti! Užeikite pas mus į Ambasadą susipažinti su šia nuostabia tradicinio portugalų meno forma.

studentų era – 2009 kovas

sábado, 18 de abril de 2009

Eléctricos no Porto (1979)







Calçada Portuguesa / Portugališkas grindinys




A calçada portuguesa ou mosaico português (também conhecida como pedra portuguesa no Brasil) é o nome consagrado de um determinado tipo de revestimento de piso utilizado especialmente na pavimentação de passeios e dos espaços públicos de uma forma geral. Este tipo de passeio é muito utilizado em países lusófonos.
A calçada portuguesa resulta do calcetamento com pedras de formato irregular, geralmente de calcário e basalto, que podem ser usadas para formar padrões decorativos pelo contraste entre as pedras de distintas cores. As cores mais tradicionais são o preto e o branco, embora sejam populares também o castanho e o vermelho.
A calçada portuguesa surgiu em meados do século XIX. É amplamente utilizada no calcetamento das áreas pedonais, em parques, praças, pátios, etc.
Uma exposição sobre esta arte portuguesa da autoria de Leila Sujeta, intitulada “o mundo a seus pés”, será apresentada ao público a partir do próximo dia 22 de Abril, data em que todas as Embaixadas em Vilnius estarão abertas a todos os cidadãos da cidade.
Fica desde já aqui o nosso convite! Apareça na nossa Embaixada para conhecer esta belíssima arte da cultura tradicional Portuguesa.
Portugališkas grindinys, arba kitaip mozaika (Brazilijoje žinoma kaip portugališkas akmuo) – taip vadinama speciali danga, naudojama šaligatviams ir kitoms viešoms vietoms. Šio tipo danga itin naudojama portugališkai kalbačiose šalyse.
Portugališkas grindinys – tai nevienodų formų akmenys, dažniausiai bazaltas, iš kurių kuriami dekoratyviniai ornamentai, naudojant skirtingų spalvų akmenis. Tradicinės spalvos yra juoda ir balta, nors ruda bei raudona taip pat populiarios.
Portugališkas grindinys atsirado XIX amžiaus viduryje. Jis plačiai naudojamas pėsčiųjų zonoms, parkams ir aikštėms grįsti.
Portugališko meno ekspozicija, jos autorės Leilos Sujetos pavadinta “Pasaulis po tavo kojomis”, bus publikuojama nuo balandžio 22 dienos, t.y. nuo dienos, kai visos ambasados atvers savo duris piliečiams.
Kviečiame visus aplankyti mūsų ambasadą ir pažinti šį nuostabų portugalų kultūros meną.
(translation: Giedrė Liutkevičiūtė)





quinta-feira, 16 de abril de 2009

7 Maravilhas - Gorgora-Nova, Etiópia / Naujoji Gorgora, Etiopija











A presença portuguesa na Etiópia, a mítica Abissínia onde, pensava o Infante D. Henrique e os outros homens do seu tempo, reinaria o poderoso Prestes João das índias, deixou as suas marcas materiais mais visíveis, na região do lago Tana, situado num planalto a mais de 1800 m de altitude. Ali foram construídas várias edificações de carácter permanente, preparadas para durar séculos ou milénios, devendo ter-se em conta que, até então, os imperadores abissínios, habitavam acampamentos temporários. Terá assim nascido um novo ciclo de arquitectura de pedra com decisiva influência portuguesa.
A principal obra que ainda existe em Gorgora-Nova é o conjunto do palácio régio, da residência dos jesuítas e da catedral, edifícios concluídos por volta de 1622. Pêro Pais traçou os planos, escolheu e dirigiu o arranque de pedra de umas pedreiras próximas, e deu forma ao edifício, possuidor de uma traça erudita e seguindo o estilo clássico.
O que resta das construções de Gorgora-Nova mostra a sua raiz portuguesa, ou mais correctamente indo-portuguesa, pois a influência do modo de construir em Goa, e nas outras praças lusas do Hindustão é inquestionável.
Portugalų buvimas Etiopijoje, mistiškoje Abisinijoje, kur, anot valdovo D. Enrikės ir kitų to meto vyrų, valdė galingasis indų Prestes João, labiausiai atsispindi Tanos ežero regione, ant daugiau nei 1800 metrų aukščio plokščiakalnio.
Ten buvo pastatyti keli pastatai, paruošti išlikti amžius ar net tūkstantmečius, turint omeny, kad iki tol Abisinijos imperatoriai įrengdavo laikinas stovyklas. Taip gimė portugalų žymiai įtakotas naujas akmens architektūros ciklas.
Pagrindinis Naujojoje Gorgoroje išlikęs kūrinys yra jėzuitų rezidencijos ir katedros ansamblis, pastatytas apie 1622-tuosius metus. Pêro Pais nubraižė planus, išrinko bei vadovavo gretimų akmens karjerų eksploatavimui ir suteikė pastatui formą, kurioje atsispindi erudizmo pėdsakai bei klasikinis stilius.
Išlikę Naujosios Gorgoros statiniai atskleidžia savo portugališkas šaknis, o tiksliau – indoportugališkas, nes Goa ir kitų induizmo pastatų stiliaus įtaka yra nenuginčijama.
(translation: Giedrė Liutkevičiūtė)

sexta-feira, 3 de abril de 2009

Duetos

Andrea Bocelli & Dulce Pontes
Ronan Keating & Rita Guerra
Teresa Salgueiro & José Carreras
Luís Represas & Pablo Milanés

quarta-feira, 1 de abril de 2009

7 Maravilhas - Igreja de S. Paulo, Macau, China / Makau, Kinija – San Paulo Bažnyčia


MACAU, CHINA – IGREJA DE S. PAULO


Macau é uma florescente cidade que desfruta de um estatuto especial, face a sua especificidade, motivada pela longa permanência sob a administração portuguesa, embora o pequeno território tenha sido sempre reconhecido como parte integrante da China.
São muitos os testemunhos deixados pelos portugueses, quer estruturas e equipamentos antigos, quer modernos e funcionais, construídos sobretudo a partir de 1980. A Cultura Lusa, em todas as sua valências, é também uma realidade que não passa despercebida a quem hoje percorre a cidade ou as ilhas vizinhas de Taipa e de Coloane.
A partir de 1511, a politica da Coroa Portuguesa foi a de incentivar as navegações mais para Leste.
Depois de terem assentamentos provisórios nalgumas ilhotas, como em Lampacau e em Sanson, os portugueses fixaram-se na Península de Macau, por volta de 1557. O desenvolvimento do lugar foi fulgurante e, em poucos anos, havia centenas de portugueses instalados, começando a perceber-se a formação de uma verdadeira cidade, embora sempre controlada pelos mandarins chineses.
A situação era favorável a ambas as partes, e com formas institucionais distintas, o certo e que a presença portuguesa se estendeu ate 1999.
Macau foi também ponto de partida para os missionários que se dirigiam para o interior da China e para as terras situadas a Oriente. Assim foram várias as ordens que aqui estabeleceram importantes casas, como os franciscanos e os dominicanos, mas foram sem dúvida os padres da Companhia de Jesus os que mais se distinguiram. De entre as construções que ergueram destacou-se o colégio privativo, de que hoje só resta a frontaria e as estruturas da igreja, conhecida vulgarmente como São Paulo.
O projecto arquitectónico deve-se ao padre italiano Carlo Spínola que esteve em Macau em 1601 e 1602.
A frontaria da igreja, que é a única parte que se conserva integra, foi construída mais tarde, a partir de 1636. A 25 de Janeiro de 1835 um violento incêndio destruiu a igreja quase por completo.
Há cerca de duas décadas atrás, as ruínas da igreja foram restauradas, com um excelente projecto do arquitecto português Carrilho da Graça, que criou um largo espaço aberto, deixando visíveis os alicerces. Onde era a capela-mor, projectou um Museu de Arte Sacra e uma cripta onde estão os restos mortais dos Mártires do Japão.
MAKAU, KINIJA – SAN PAULO BAŽNYČIA
Makau - klestintintis miestas, turintis specialų statusą dėl ilgalaikės portugalų administracijos – nors ir turintis mažą teritoją, visada buvo pripažįstamas Kinijos dalimi.
Yra išlikę daug ženklų apie portugalų buvimą Makau: tiek senos tiek naujos ir vis dar naudojamos strukturos bei įrengimai, pastatyti nuo 1980-tųjų. Portugalų kultūros palikimas nelieka nepastebėtas tų, kurie šiandien lanko miestą ir kaimynines Taipos bei Kolonėjos salas.
Nuo 1511-tųjų Portugalijos karūnos politika buvo nukreipta į keliones į rytus. Maždaug 1557-taisiais, po laikino mažų salelių, tokių kaip Lampakau ir Sanson, apgyvendinimo, portugalai įsikūrė Makau pusiasalyje. Miestas žymiai išplito vos per kelis metus, nes ten apsigyveno šimtai portugalų, kurie ir pradėjo miesto formavimą, nepaisant to, jog jis visada buvo kontroliuojamas kinų.
Nepaisant skirtingų institucinių formų, situacija buvo naudinga abiems šalims, todėl portugalai ten išsilaikė iki 1999-tųjų.
Makau taip pat buvo misionierių, keliaujančių į Kiniją ir kitus Rytų kraštus, išvykimo taškas. Taigi dauguma ordinų, pvz pranciškonai ir dominikonai, čia įsirengė namus, tačiau, be abejonės, labiausiai išsiskyrė jezuitų šventikai. Iš visų jų statinių svarbiausia buvo privati mokykla, iš kurios šiandien beliko fasadas ir bažnyčios struktūra, žinoma kaip San Paulo.
Architektūros projektas buvo sukurtas Karlo Spinolos, kuris lankėsi Makau 1601-aisiais ir 1602-aisiais.
Bažnyčios fasadas - vienintelė vientisa islikusi dalis - buvo pastatytas vėliau, nuo 1636-tųjų metų. 1835-tųjų metų sausio 25 beveik visa bažnyčia buvo sunaikinta gaisro.
Maždaug prieš du dešimtmečius bažnyčios liekanos buvo restauruotos pagal portugalų architekto Carrilho da Graça projektą, sukuriant didelę atvirą erdvę ir paliekant atidengtus pamatus. Ten kur buvo prebisterija, architektas suprojektavo religinio meno muziejų ir kriptą Japonijos kankinių palaikams.
(translation: Giedrė Liutkevičiūtė)